Blog gepubliceerd in de Texelse Courant (http://www.texelsecourant.nl) op 11 juli 2012
Vandaag zit ik met twee vriendinnen, elk achter onze eigen laptop, in de OBA.
De Openbare Bibliotheek Amsterdam is een van de weinige moderne gebouwen in Amsterdam die ik mooi vind. De badkuip die het nieuwe Stedelijk Museum moet voorstellen en het nieuwe Eye aan het Ij zijn niet aan mij besteed.
Elke bibliotheek heeft bij mij al een streepje voor want ze staan vol met boeken, cd’s, dvd’s en andersoortige informatiedragers. Bibliotheken zijn gebouwen volgestampt met kennis en toegankelijk voor iedereen. Deze bibliotheek staat als een nog-te-verschepen betonnen blokkendoos op een van de doks naast Amsterdam Centraal Station. Binnen wordt alle kennis vastgehouden in veel ongebroken wit en hoge verlichting.
Het is ook niet de buitenkant maar de binnenkant van dit gebouw waar ik voor val. Op de een of andere manier hebben ze hier open en overzichtelijke ruimtes en intieme afzonderingen op dezelfde vloer weten neer te zetten. Achteraf staan er bolletjes individuele werkplaatsen; een soort kunststof cocoonen waar je genoeg ruimte in hebt voor jezelf, een laptop en een open boek. Niet genoeg ruimte voor drie personen dus zitten we samen aan een van de witte groepstafels.
Ik werk aan de zelfbeschrijving van de stichting Doe Het Niet Zelf en de dames naast mij werken aan hun respectievelijke theses. In onze lunchpauze wandelen we via de Starbucks naar de pontjes achter het Centraal Station en knabbelen/babbelen terwijl de drie kleine scheepjes voor ons maar mensen blijven uitbraken en inslikken.
Vlak voordat iedereen zijn kantoor voor de verlaat, fiets ik over de grachten weer naar huis.
Niet slecht voor een werkdag.